Met z'n drieen zaten we daar. En maar wachten en maar wachten. Anderen durfden het al aan om naar buiten te gaan, een rondje te lopen, op een van de bielzen te gaan zitten. Wij nog niet. De trein kon immers ieder moment weer vertrekken! Tot we van een man, die in een coupe iets verderop sliep, hoorde dat er een probleem was met onze locomotief. De treinmanager, die even later voorbij liep, bevestigde dat en zei dat het wachten was op een nieuwe locomotief vanuit Bulawayo, de stad waar naartoe we op weg waren. Het kon zeker nog een uur duren. Voorzichtig zetten we ook maar een stap buiten de trein. Na een uur kon het nog steeds een uur duren! We zaten in de middle of nowhere, onze mobieltjes hadden geen bereik en de dichtsbijzijnde weg waar we een bus konden nemen was 30 kilometer lopen door de bushbush. Dus nog maar even wachten. Na een uur nog steeds niets te bekennen van een nieuwe locomotief. 'Nog een uur!' Ondertussen begonnen we dorstig te worden. We zouden om zes uur 's ochtends aankomen en hadden voor die ochtend nog een halve liter water voor ons drieen. Het was nu al elf uur 's ochtends. Wonder boven wonder waren we precies naast een treinwagon gestopt, waarop stond: 'water only'. We zagen andere mensen water tappen. Eerst durfden we dat niet; je weet nooit hoe lang dat water daar al staat in die treinwagon. Maar uiteindelijk wint de dorst het van het risico op diarree. Ik nam een slok. En ik bleef gezond. En ik voelde me zoveel beter! Na een uur kwam er in de verte iets aan. Yes! Eindelijk konden we weer gaan rijden. Maar helaas, het was een tegenliggende trein met Zuid-Afrikaanse toeristen op weg naar Zambia. Langzaam passeerden de twee treinen elkaar. 'Water, water!' riepen de mensen uit onze trein. En er werden inderdaad een paar flesjes overhandigd. Omdat wij de enige blanken in onze trein waren, kregen we ook een flesje. Weer een uur later kwam er eindelijk een locomotief aan. Ondertussen had Menno voor de zoveelste keer gewonnen met Boonanza. En nog een uur later, rond een uur of twee, vertrokken we eindelijk richting Bulawayo! Zo, wat voelt het heerlijk om dan onderweg te zijn. Nog steeds bleef iedereen zeggen dat het nog een uur zou duren, maar daar geloofden we niet langer in. We zouden het wel zien... Uiteindelijk kwamen we niet 's ochtends maar 's avonds om zes uur aan. En iedereen in de trein scheen een vertraging van twaalf uur heel normaal te vinden...

We hebben het geweten dat we, in plaats van een auto te huren, kozen voor een nachtelijke treinreis door Zimbabwe! Op die manier zijn we echt ondergedompeld in de cultuur van dit land. Het heeft wat geduld van ons gevraagd, maar achteraf hadden we het niet willen missen! Al is het omdat we heerlijk uit de trein konden hangen, onze eigen coupe hadden waar we in een driepersoonsstapelbed sliepen voor een hele kleine prijs, twee keer een nacht accommodatie bespaard hebben, veel van het land hebben gezien en zelfs olifanten konden spotten vanuit onze coupe. Een hele ervaring dus!

Sjoerd, Menno en ik hebben twee geweldige, onvergetelijke weken gehad. De eerste week verbleven we met z'n drieen in het guesthouse op Morgenster, waar op dat moment gelukkig geen andere gasten waren. We hadden het rijk voor ons alleen! We hebben genoten van rust, lekker eten en gezelligheid met elkaar. Ik heb Sjoerd en Menno een rondleiding gegeven door het ziekenhuis, we zijn naar Masvingo geweest, we hebben de zonsondergang op het viewing point bekeken, Sjoerd en Menno hebben getennist met Mark, we zijn wandelend via een prachtige route naar Great Zimbabwe gegaan (overblijfselen van de oudste sub-Sahara stad), we zijn meegeweest op outreach naar een kliniek 70 kilometer verderop om HIV-medicijnen uit te delen en enkele patienten te 'zien', we hebben een dag een auto gehuurd en zijn daarmee in de buurt op safari geweest en hebben een prachtige panorama-route gereden en we hebben gezellig gekookt en gegeten met Mark en Annemarie (zelfs koeientong!). Een bijzondere week, juist omdat het niet zo toeristisch was en Sjoerd en Menno, door mijn verblijf hier, in de gelegenheid waren dieper in de cultuur te duiken.

Onze tweede week was een stuk toeristischer! Op maandagochtend vroeg vertrokken we naar Masvingo. Daar namen we een bus naar Bulawayo, een stad 300 kilometer verderop. De reis was traag en warm. Om half vier 's middags kwamen we aan in Bulawayo en kochten we tickets voor de trein. Snel nog even een hapje eten en zorgen dat we rond een uur of zes op het station zouden zijn. Een mensenmassa stond daar al te wachten voor de trein van half acht, die naar Victoria Falls zou gaan. Die trein gaat maar een keer per dag. Gewoonlijk komt 'ie om ongeveer acht uur de volgende ochtend aan. Wij hadden een redelijk ongestoorde treinreis en kwamen om tien uur aan. We hebben toen snel onze bagage gedumpt bij onze lodge (aan de Zambezi rivier) en zijn naar de watervallen gegaan. Schitterend! Alles duizelt als je kijkt naar die miljoenen liters water die elke minuut naar beneden vallen, dag in dag uit. We hebben er echt van genoten! Daarna hebben we in het Victoria Falls Hotel (een van de beste hotels ter wereld) wat gedronken op het terras. 's Avonds lekker gegeten en een kampvuurtje gemaakt bij onze lodge aan de Zambezi rivier, waar in de achtertuin ook nog een krokodil bleek te zitten...

Woensdag werden we al vroeg opgehaald om te gaan raften op de Zambezi rivier. Net onder de watervallen begon onze tocht, die 19 'rapids' bevatte. Wat een avontuur! De boot sloeg twee keer om en wat voel je je dan klein als je daar in dat wilde water ligt te dobberen (en dat klinkt nog veel te liefjes). Gelukkig was het niet gevaarlijk, want de Zambezi is een diepe rivier, waarbij de kans om een rots te raken erg klein is. Veilig en voldaan kwamen we aan bij het eindpunt. En toen stond ons de grootste uitdaging te wachten: 200 meter steil omhoogklimmen in de brandende zon op het heetst van de dag! Boven wachtte ons een heerlijke lunch, waarna we weer terugreden naar het stadje Victoria Falls. Vanaf daar zijn we met een taxi naar Hwange National Park gebracht, zo'n 200 kilometer richting het zuidoosten, waar we ook weer in een lodge verbleven. De volgende dag hebben we een ochtend- en namiddagsafari gedaan. We hebben genoten van Gods prachtige schepping! Tussendoor was het heerlijk relaxen, boekje lezen, spelletje spelen en goede gesprekken voeren. Vrijdag hebben we uitgeslapen en startte onze safari om half twee. En wat was dat een spektakel, die safari! Een cheetah naast de auto, kuddes olifanten die kwamen om te drinken en zich te wassen in het water, olifanten die de nijlpaarden uit het water probeerden te drijven en een schitterende zonsondergang... Het spannende van een safari is dat er geen garanties zijn, zoals in een dierentuin. Maar wij hebben het die vrijdag wel bijzonder goed getroffen!

's Avonds werden we gebracht naar het dichtsbijzijnde station. Het zou niet veilig zijn om te lopen, want je loopt dwars door het nationale park heen. Bovendien was het zo'n 20 kilometer verderop. Om negen uur arriveerden we op het station, waar om 1.10 uur de trein naar Bulawayo zou vertrekken. Kaartjes kopen ging zonder problemen bij de office die om half een openging. Om 1.10 was er echter nog geen trein. Om 2.10 uur ook niet. En 3.10 uur ook niet! Om half vier 's nachts kwam onze trein aan; wat waren we blij! Totdat we de volgende morgen om acht uur wakker werden en ontdekten dat de trein stilstond. Toen begon het avontuur van twaalf uur vertraging!

Maandag 3 november was ik jarig. Het is nog nooit zo warm en ik ben nog nooit zo bruin geweest op mijn verjaardag! Sjoerd en Menno hadden kaartjes en cadeautjes meegenomen uit Nederland, die ze 's ochtends bij het ontbijt hebben gegeven. Wat was dat leuk! Helaas moesten ze gelijk na het ontbijt vertrekken, want ze konden met Mark en Annemarie meereizen naar Harare. Bovendien moest ik weer gewoon aan het werk. Het afscheid was moeilijk en ik heb wel een traantje weg moeten pinken. Wat zal ik hun gezelschap (en Sjoerds glimlach en nabijheid) missen! De rest van mijn verjaardag was vreemd: ik had een superdrukke dag in het ziekenhuis (wat gelukkig wel veel afleiding gaf!) en 's avonds moest ik oppassen op de kinderen van Mark en Annemarie (die voor vier dagen naar Harare waren vertrokken voor een galblaasoperatie van Annemarie). De dagen die volgden waren leeg en vreemd, maar het was heerlijk om op die jongetjes van 2 en 4 jaar oud te passen!

Vanaf afgelopen vrijdag ben ik weer gewoon in het guesthouse. En alles went weer! Het werk is nog steeds genieten, hoewel de situatie van de patienten me steeds meer lijkt aan te grijpen. Het is zo onvoorstelbaar en tegelijk zo verschrikkelijk aangrijpend als iemand geen onderzoeken of behandelingen kan betalen. Het lijkt allemaal steeds meer tot me door te dringen, wat er tevens voor zorgt dat je met meer passie je werk doet. Zoals beloofd zal ik snel een keer schrijven over de situaties en problemen van patienten. Ik ben hier nog maar zes weken... de tijd gaat zo snel! Biddend en vertrouwend ga ik door met mijn werk, nieuwsgierig naar wat nog komen gaat en dankbaar voor wat achter ligt.