Het avontuur is begonnen: drie maanden lang in mijn eentje naar Zimbabwe voor mijn keuzecoschap tropengeneeskunde! Twee weken geleden ben ik vertrokken en een dag later veilig aangekomen in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe. De reis was lang (en een beetje eenzaam), maar rustig en goed. Vanuit de lucht heb ik genoten van de diversiteit van deze wereld: woestijnen, bergen, de stad Dubai en de rode aarde van Afrika. Op het vliegveld kreeg ik, na een uur wachten, zonder problemen mijn toeristenvisum, kocht ik direct beltegoed voor mijn Zimbabwaanse simkaart en accepteerde ik de eerste de beste taxichauffeur die mij naar het guesthouse wilde brengen. Dat guesthouse stond midden in de stad; ik heb er de eerste twee nachten geslapen. De eigenaar van het guesthouse had me niet verteld dat er geen eten in het guesthouse was, dus hij was erg gewillig om rond een uur of acht 's avonds nog met me naar de supermarkt te lopen om boodschappen te doen. Hij vond het geen veilig idee om mij op mijn eerste avond alleen en in het donker door Harare te laten lopen. Daar ben ik hem wel dankbaar voor! Toen ik weer terug was, had ik geen puf meer om nog te eten, dus ik ben direct naar bed gegaan. Na 12 uur slaap werd ik wakker gebeld door Mark, de man van Annemarie (de tropenarts van het Morgenster ziekenhuis). Dat betekende: als een speer uit bed, aankleden en wassen, want hij zou binnen vijftien minuten bij het guesthouse zijn! Ik heb samen met hem ontbeten en we hebben die vrijdag samen doorgebracht: we zijn langs de Medical Council geweest voor het afleveren van twee pasfoto's van mij (in verband met mijn registratie bij de Universiteit van Zimbabwe), we hebben boodschappen gedaan, over de markt gelopen, koffie gedronken, geluncht en door het centrum van Harare gelopen. Heel leuk om zo'n introductie te krijgen! Ik voelde me welkom en het was gezellig. Mark vertelde honderduit! Op zaterdag kwam Mark me al weer vroeg halen bij het guesthouse. Hij sliep ook in Harare, maar dan ergens anders. We gingen naar het vliegveld om Anne en Martine op te halen. Dat zijn twee Nederlandse verpleegkundigen, die twee jaar geleden stage hebben gelopen in het Morgenster ziekenhuis. Ze zijn nu voor twee weken teruggekomen om iedereen weer te ontmoeten en opnieuw te genieten van het Afrikaanse leven. Zij kwamen toevallig twee dagen na mij aan, vandaar dat Mark het wel een goede reden vond om zelf naar Harare te rijden en ons op te halen. (Hij moest overigens toch nog een keer naar Harare voor verlenging van zijn werkvergunning.) Anders hadden we met de bus gemoeten! De reis naar het Morgenster ziekenhuis ging door het prachtige landschap van Zimbabwe, in totaal ongeveer 300 kilometer naar het zuiden. Hoe dichter we bij Masvingo kwamen (een stad op 30 kilometer afstand van het ziekenhuis), hoe heuvelachtiger het werd. Vooral de weg van Masvingo naar Morgenster was echt prachtig! Rode aarde, grote rotsen, groene bomen en mooie vergezichten. Halverwege de middag arriveerden we bij het huis van Mark en Annemarie, waar we wat hebben gedronken en hebben gegeten. Dat was gelijk heel gezellig, ook met hun kinderen (drie jongens van 4, 2 en 0 jaar oud). Morgenster is een missiepost, die ruim 100 jaar geleden al is gesticht. Het is ondertussen uitgegroeid tot een heus 'dorp' met zo'n 200 huizen (vooral voor de verpleegkundigen en andere mensen die werkzaam zijn hier), een dovenschool, een theologische universiteit, een 'teachers college', een primary school, een secondary school, een ziekenhuis, een oogziekenhuis, een kleine supermarkt (zonder verse producten), een kleine markt (met wat verse groenten) en een kerkgebouw van de Reformed Church in Zimbabwe. Op zo'n 50 meter van het huis van Mark en Annemarie is het guesthouse, waar ik gedurende die drie maanden zal verblijven. Het guesthouse heeft vier kamers, een gezamenlijke woon/eetkamer en keuken, twee badkamers en een tuin. In totaal kunnen er twintig mensen slapen! Afhankelijk van het aantal huurders heb ik een kamer voor mezelf, of niet. Er zijn hier nu ook vier medische studenten uit Harare (tot en met 15 oktober), die aan het einde van hun derde studiejaar zijn. Zij hebben 1 kamer in het guesthouse. Anne en Martine hebben een andere kamer. En ik heb voor mezelf ook een kamer: een vierpersoonskamer met twee stapelbedden en een kast. Afgelopen weekend waren er meer huurders, dus toen heb ik voor een paar nachten al mijn zooi verhuisd naar de kamer van Anne en Martine. Maar nu slaap ik weer alleen! Dat is wel prettig, om hier ook een beetje privacy te hebben. Eten doe ik nu samen met Anne en Martine en dat is heel gezellig! Zij gaan aanstaande zaterdag weer weg, maar die Zimbabwaanse studenten zijn hier dan nog tot volgende week woensdag. Daarna ben ik alleen, hoewel Sjoerd en Menno dan al weer snel komen (volgende week zaterdag al!). En verder kunnen er elk moment andere gasten komen, dus ik weet niet precies wat me te wachten staat de komende maanden! Ik ben nu anderhalve week aan het werk in het ziekenhuis. Dat was echt wennen eerst, maar ik begin nu mijn draai te vinden. De werktijden zijn heel relax; niets vergeleken met mijn werktijden bij de chirurgie! Ik begin om 8 uur. En eigenlijk wordt verwacht dat we om 4 uur 's middags klaar zijn met onze werkzaamheden! Dat lukt soms, maar het wordt ook vaak wat later (zo'n 5 uur;). Op maandag, woensdag en vrijdag doen we onze rondes op de verschillende afdelingen: male ward, female ward, maternity ward en childrens ward. De eerste week liep ik overal maar een beetje mee, maar sinds deze week probeer ik me te concentreren op 1 afdeling. Dat werkt een stuk beter, want je kent de patienten dan. Deze week doe ik de childrens ward samen met Annemarie. Na de ronde is het tijd voor de 'Out-Patient Department' (OPD), zeg maar de polikliniek. Patienten worden eerst door de verpleegkundigen gezien. Wanneer die opschrijven 'doctor to see', dan wordt de patient naar het bankje bij de artsenkamers gestuurd. Daar worden de patienten een voor een binnengeroepen. De problematiek is heel divers. Daar zal ik later nog wel meer over schrijven! Als het bankje leeg is, is het tijd voor lunch. Dat betekent: op je gemakje naar huis lopen, daar lekker eten en dan op je gemakje weer terug lopen! Het is vijf minuten lopen van het guesthouse naar het ziekenhuis, of tien minuten als je met Zimbabwanen loopt ;). 's Middags is het tijd voor de rest van de patienten op de OPD. Op dinsdagen en donderdagen is het 'theatre-day', wat betekent dat we in principe de hele dag opereren. Niet altijd zijn er genoeg operaties, dus dan zijn we eerder klaar en kunnen we bijvoorbeeld assisteren op de 'labour ward' (de kamer waar vrouwen bevallen). Op de operatiedagen krijgen we lunch in het ziekenhuis: traditionele Zimbabwaanse sadza (maispap) met een sausje en vooral veel vlees (met botten!). Al met al zijn mijn werkweken hier dus heel divers (en relax!). Dat ik weer in Afrika ben, dat is te merken! De mensen kunnen prachtig zingen (en dansen!), het is heerlijk weer, overal ruik je lekkere etensgeuren, de mensen lopen massaal langs de kant van de weg, de busjes worden volgepropt met mensen en spullen, thee zonder melk en suiker is 'not done', de douche is nu eens warm en dan weer koud, de elektriciteit valt af en toe uit en dan moet er buiten op vuur worden gekookt (we hebben in het guesthouse namelijk alleen een elektrische kookplaat), overal zijn beesten (mieren, kakkerlakken, vliegen, muggen, spinnen, honden, ezels, apen), iedereen wordt op straat gegroet, het Afrikaanse Engels is niet te verstaan, de mensen kunnen hun medicijnen niet betalen, er zit heel de dag zand tussen je tenen, de sterrenhemel is prachtig, de mannen willen weten of je 'married' bent, de koffie wordt opgelost, een blanke loopt iedere Zimbabwaan voorbij en de tassen met boodschappen (evenals heuse koffers) worden op het hoofd gedragen. Hier in Afrika is het zaak om flexibel en creatief te zijn! Ik ben hier nu twee weken en begin gelukkig aardig mijn draai te vinden. Vooral de eerste week was het echt wennen. Er wordt in het ziekenhuis veel Shona (taal van de meerderheid van de Zimbabwanen) gesproken, waardoor ik steeds vertaling nodig heb. Die medische studenten uit Harare kunnen me daar nu goed bij helpen! De verpleegkundigen en artsen spreken wel Engels, maar de patienten uit de 'rural area's' vaak niet. Verder wist ik niet goed wat er van me werd verwacht en wat ik kon verwachten. Dat is nu helder en geeft me meer zekerheid bij het uitvoeren van mijn werkzaamheden. Ik zie nu zelfstandig patienten op de OPD en heb mijn eerste operatie alleen gedaan. Spannend, maar ook goed om te merken dat je aan het einde van je studie daar best toe in staat bent! En juist van die zelfstandigheid geniet ik, dus ik zie zeker uit naar de komende weken! Over een ruime week komen Sjoerd en Menno, dan ben ik er even twee weken tussenuit voor vakantie. Daar heb ik zin in! Maar eerst nog verder werken: genieten van mijn mooie vak, liefde geven aan patienten, creatief zijn als de mogelijkheden beperkt zijn, accepteren dat je hier niet alles kunt weten en doen. En dat alles voor het aangezicht van God en met een biddend hart.