Na nog zo'n tien dagen op Morgenster moet ik eerst iets rechtzetten: het lopen naar het ziekenhuis kost met Zimbabwanen niet tien, maar vijftien minuten. Het lijkt wel steeds langzamer te gaan! En dat lijkt niet alleen zo, dat is ook zo.

Mooi, dan heb ik dat rechtgezet en gelijk een kleine frustratie gedeeld ;) Tijd voor de rest van het verhaal!

Na ruim drie weken begin ik hier wel in te burgeren. En ik geniet volop! Anne en Martine zijn twee zaterdagen geleden vertrokken naar Nederland en die studenten uit Harare zijn afgelopen woensdag vertrokken. Daarna was ik alleen in het guesthouse; wel even wennen! Tijd om heerlijk te lezen en te skypen... Met die studenten uit Harare heb ik, zeker aan het einde, veel lol gehad. Het is zo waardevol om met leeftijdsgenoten (en ook nog eens vrouwen) culturele verschillen te delen, daarom te lachen en ook elkaar daarin te waarderen. Ze hebben me ook veel geleerd en geholpen in het ziekenhuis, met hun bizarre medische kennis en uiteraard hun vermogen met de mensen te communiceren. Hoewel... ondertussen breidt mijn Shona-kennis zich uit! De verpleegkundigen leren me elke dag een nieuw woord. Maar helaas, dat is natuurlijk niet genoeg om de patienten hier te kunnen verstaan. Nu die studenten weg zijn, helpt een student-verpleegkundige me vaak om te vertalen. Op die manier kan ik prima zelfstandig patienten zien op de OPD!

In Zimbabwe duurt een geneeskundestudie vijf jaar, wat grotendeels uit theorie bestaat. Na je afstuderen moet je verplicht nog twee jaar coschappen lopen, maar dan word je al wel als dokter gezien. Dat is dus anders dan in Nederland, waarbij je coschappen onderdeel zijn van je studie en je dus pas dokter genoemd mag worden na het afronden van je coschappen. Dat is precies de reden dat iedereen mij hier dokter Brobbel (en omdat dat een beetje te moeilijk is: dokter Carol) noemt. 'How are you, doc?' is een vraag die voor mij bedoeld is, in ieder geval als er geen andere dokters om me heen staan. Maar alles went en bovendien versterkt het mijn zelfvertrouwen. Het is tenslotte mijn laatste coschap, dus ik moet nu wel zo goed als klaar zijn om zelfstandig als dokter te werken. En dat gaat hier uitstekend, want je krijgt er alle ruimte voor! Zelfstandig patienten zien op de OPD, zelfstandig operaties uitvoeren (de teller staat op drie: een vetbult verwijderen, een diabetische voetwond schoonmaken en een buikwond hechten), zelfstandig kleine verrichtingen doen (zoals incisie en drainage van een abces), zelfstandig een bevalling begeleiden en zelfstandig mijn ronde doen op de kinderafdeling. Uiteraard kan ik altijd overleggen met een dokter als ik me ergens onzeker over voel. En dat hoort ook bij professioneel gedrag: je grenzen kennen.

Elke zaterdag ben ik 'verplicht' naar Masvingo te gaan om boodschappen te doen voor de hele week. Daar heb ik doordeweeks geen tijd voor. Het wordt hier 's avonds al vroeg donker en dan wil je niet meer met het openbaar vervoer naar de stad. Verder is zaterdag een wasdag. Alles moet hier met de hand worden gewassen, dus dat is nog best een klusje. De luchtvochtigheid is hier laag, dus je was is gelukkig wel zo droog! Verder maak ik mijn eigen yoghurt en bak ik taarten. Het is heerlijk om hier ook een beetje te kokkerellen! Het is hier rond Morgenster zo prachtig, dat je er ook altijd makkelijk even tussenuit kan voor een wandeling. In de weekenden breng ik meer tijd door met Mark, Annemarie en hun kinderen. Dat is erg gezellig! We nodigen elkaar uit voor het eten, kletsen wat of kijken een film. En als Annemarie dienst heeft, dan deel ik daar ook een beetje in. Op een zaterdagmorgen werd ik om half 7 uit bed gebeld: of ik zin had in een keizersnede. Ja, natuurlijk! Dus snel aankleden, naar het ziekenhuis en opereren! En dat op de vroege zaterdagmorgen...

Elke zondag ga ik hier naar de kerk, de Reformed Church in Zimbabwe. De kerk is op nog geen vijf minuten loopafstand. De dienst is een mooie mix tussen Afrikaanse uitbundigheid en gereformeerde gereserveerdheid. De vorm van de kerkdienst lijkt aardig op die in Nederland. De kerkdienst is helaas in het Shona, maar eigenlijk is er altijd wel iemand die een Engelse samenvatting voor me schrijft. Het geloof is voor Zimbabwanen heel belangrijk; het overgrote deel van de Zimbabwanen is ook christelijk. Er zijn hier, net als in Nederland, veel verschillende kerken. Het is hier best belangrijk van welke kerk je bent! Het leven van een christen is hier wel anders dan in Nederland. In sommige dingen zou je ze 'strenger' kunnen noemen (geen alcohol bijvoorbeeld), in andere dingen juist 'losser' (het calvinistische arbeidsethos vind je hier niet). Het is heel mooi om het geloof hier te delen met de mensen; ze praten er ook heel gemakkelijk over. Dat geeft een diepe verbondenheid, ook al ken je elkaar zo lang nog niet.

Drie dagen terug zijn Sjoerd en Menno gearriveerd! Na een (voor hen) lange trein-, vlieg- en busreis hebben Annemarie en ik ze opgehaald in Masvingo. Heerlijk om ze te ontmoeten hier in Zimbabwe! We gaan nu twee echte vakantieweken tegemoet, waarin ik ook niet hoef te werken. De concrete plannen moeten nog gemaakt worden, maar deze eerste week blijven we een beetje rond Morgenster hangen: iets zien van het ziekenhuis, de omgeving, het beroemde Great Zimbabwe (op zo'n tien kilometer afstand), misschien Lake Kyle (neushoornen op een uurtje rijden!), hopelijk mee op outreach naar een kliniek in de 'rurals' en een keertje naar (de markt in) Masvingo. Volgende week gaan we 'weg': van maandag tot zaterdag naar de Victoria Watervallen en Hwange National Park (safari). Sjoerd en Menno blijven daarna nog het weekend en vertrekken op 3 november (mijn verjaardag!) weer. Tot over een paar weken dus! Dan zal ik ook iets meer ingaan op de levensomstandigheden van personeel en patienten hier, want dat is er nu nog niet echt van gekomen.